شیعه‌ هراسی، دلیل دشمنی با اهل بیت(ع) است

به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «صبح توس» و به نقل از خبرگزاری مهر، آیت‌الله سید احمد علم‌الهدی در مراسم شهادت امام هادی (ع) که در رواق امام خمینی (ره) حرم مطهر رضوی برگزار شد، اظهار کرد: تاریخ امامت، آئینه‌ای شفاف برای شناخت مسیر امروز است؛ مسیری که در آن می‌توانیم جایگاه، وظیفه و تکلیف خویش را در برابر تحولات اجتماعی و بین‌المللی بشناسیم.

وی عنوان کرد: پس از رحلت پیامبر اکرم (ص)، حکومت‌های گوناگون بر سر کار آمدند که دو دوره بنی‌امیه و بنی‌عباس در شدت دشمنی با اهل بیت (ع) و شیعیان، شهرتی همیشگی یافتند؛ بنی‌امیه در زمان معاویه به جایی رسیدند که اگر کسی را شیعه علی (ع) می‌یافتند، او را می‌کشتند یا اموالش را غارت می‌کردند. بنی‌عباس نیز، با این که در آغاز با شعار مقابله با ظلم بنی‌امیه و حمایت از اهل بیت (ع) قیام کرده بود، پس از رسیدن به قدرت، همان سیاست دشمنی و شیعه‌هراسی را دنبال کرده و بلکه با خشونت و قساوت بیشتری آن را ادامه دادند.

نماینده ولی‌فقیه در خراسان رضوی، افزود: ریشه این دشمنی، به اعتقاد راسخ شیعه برمی‌گشت؛ اعتقادی که از آغاز بر این اصل استوار بود که اداره و مدیریت جامعه باید در امتداد وحی الهی باشد. پیامبر اکرم (ص) رسالت خود را تنها به بیان پیام الهی محدود نکرد، بلکه جامعه را نیز مدیریت و تربیت کرد. این مدیریت نباید با رحلت ایشان قطع می‌شد، بلکه باید به وسیله امامت و جانشینی اهل بیت (ع) ادامه می‌یافت. بر اساس این باور، هر حکومتی که خارج از مسیر امامت بر سر کار آید، طاغوت و در حکم مخالفت با وحی است. به همین دلیل، از نگاه شیعه، حاکم باید امام معصوم باشد و بنی‌عباس، همانند بنی‌امیه، حکومتی غاصب و نامشروع به شمار می‌آمدند.

وی تأکید کرد: این نگرش سبب شد که حکومت‌های وقت با تمام قدرت برای تضعیف امامت بکوشند. مأمون عباسی در دوران امام رضا (ع) تلاش کرد با طرح و نقشه‌های پیچیده، اساس امامت را از میان ببرد، اما وجود باعظمت آن حضرت، همه نقشه‌های او را بی‌اثر کرد. پس از شهادت امام رضا (ع)، دشمنی با ائمه اطهار جدی‌تر شد تا جایی که سه امام بعدی امام جواد، امام هادی و امام عسکری (ع) را همه «ابن‌الرضا» می‌خواندند. حتی دشمنان نیز با این لقب، عمق پیوند آنان با عظمت امام هشتم (ع) را به زبان می‌آوردند.

علم‌الهدی در ادامه، بیان کرد: در دوره امام هادی (ع)، متوکل عباسی که ظاهری از عدالت‌طلبی به نمایش می‌گذاشت اما در باطن، دشمنی کینه‌توزانه‌ای با اهل بیت داشت، دو جنایت بی‌سابقه مرتکب شد؛ نخست، دستور به خراب‌کردن قبر سیدالشهدا (ع) در کربلا تا اثری از آن باقی نماند، و دوم، تبعید امام هادی (ع) از مدینه به سامرا بود؛ سامرا پایگاه نظامی بنی‌عباس بود و متوکل همه نیروهای نظامی خود را در آن گرد آورده بود تا هرگونه حرکت ضدحکومتی را سرکوب کند.

وی، تصریح کرد: زمانی که امام هادی (ع) به همراه امام عسکری (ع) و خانواده‌شان به سامرا رسیدند، متوکل حتی اجازه ورود ایشان به شهر را نداد و برای تحقیر، آنها را در مکانی به نام «خان الصعالیک» محل اقامت غریبان و بی‌پناه‌ها اسکان داد. هدف او این بود که از جلوه‌گری عظمت ولایت در میان نظامیانش جلوگیری کند؛ زیرا بیم آن داشت که سربازان تحت نفوذ معنوی امام قرار گیرند و روزی علیه خودش قیام کنند.

نماینده ولی‌فقیه در خراسان رضوی با اشاره به صبر و شکوه امام هادی(ع)، گفت: امام هادی (ع) در دل همان محاصره و خفقان سنگین، چنان تجلی ولایت را نشان دادند که نه تنها اعتقاد شیعیان سست نشد، بلکه عظمت جایگاه امامت بیش از پیش در دل‌های مؤمنان ریشه دواند. تاریخ گواه است که این سلسله نورانی، در برابر سنگین‌ترین فشارها، امت را با چراغ هدایت خود از تاریکی‌ها گذراند.

علم‌الهدی با بیان اینکه امام هادی (ع) با شرایطی که متوکل ایجاد کرده بود، مردم را برای غیبت امام زمان (عج) آماده می‌کرد، خاطرنشان کرد: این آمادگی شامل ایجاد دو جریان نمایندگی بود؛ نوابی که واسطه ارتباط مردم با امام زمان (عج) باشند، و نمایندگانی در میان علما و محدثین (مانند حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)) که امر و نهی امامت را از طریق نایبان اخذ کرده و به بدنه شیعه منتقل کنند.

وی ادامه داد: این خط مبارزه، امروز نیز ادامه دارد. جریان استکبار جهانی از اسلام صرف، وحشت ندارد و بلکه از شیعه‌هراسی می‌ترسد؛ چرا که انقلاب اسلامی، اساساً شیعه است و استکبار امروز در مقابل انقلاب ما، دقیقاً همانند خط بنی‌عباس عمل می‌کند. فرهنگ شیعه به پرنده‌ای تشبیه می‌شود که با دو بال سرخ (عاشورا) و سبز (انتظار فرج) پرواز می‌کند، و تنها فرهنگی است که مدیریت دنیا را متعلق به مذهب و نماینده خدا می‌داند؛ لذا مبارزه با شیعه برای آن‌ها مهم‌تر از هرچیز دیگری شده است.

نماینده ولی‌فقیه در استان خراسان رضوی در پایان، بیان کرد: نفوذ امام هادی (ع) آن‌قدر گسترده بود که حتی در داخل ارتش متوکل نیز عواملی جذب شدند و ارتباطات ایشان با نواب در بغداد و سایر نقاط، شبکه شیعه را مستحکم نگاه داشت؛ همچنین سرانجام متوکل به درک واصل شد، اما جانشینانش به این نتیجه رسیدند که برای حفظ سلطه، باید امام هادی (ع) را از بین ببرند اما شبکه شیعه با هدایت و راهبری ایشان، مستحکم نگاه داشته شد.

انتهای خبر/