عروسک‌هایی از کوچه‌های شام تا خرابه‌های غزه

به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «صبح توس» برای ششمین سال پیاپی است که جمعی از بانوان نیشابوری گوشه‌ای از داغ عاشورا را با دستان خود کوک می‌زنند و عروسک‌هایی می‌دوزند نه برای بازی بلکه برای تسلای دختر بچه‌هایی که هنوز زخمِ سیلیِ کربلا را نمی‌فهمند.

این عروسک‌ها هدیه‌ای‌ است به دختران کوچک عزاداری که در مراسم شهادت حضرت رقیه سلام‌الله‌علیها شرکت می‌کنند.
هر عروسک با عشق به «ساله‌ساله‌ اباعبدالله (ع)» برش می‌خورد، دوخته می‌شود، موهایش با ظرافت نصب می‌گردد و صورتش با دست، نقاشی می‌شود.

اما هیچ‌کدام از این صورت‌ها، بی‌داغ نیست چرا که صاحب این عزای کودکانه، دختری‌ است که با صورتی سیلی‌خورده در ویرانه شام، جان داد.

بانوان نیشابوری با اشک و آهِ دل، عروسک‌ها را می‌دوزند و می‌دانند که این کوک‌ها، کوک عاطفه است و هر نخ، پیامی ا‌ست به دختر سه‌ساله‌ای که پدرش را در گودال دید و در خرابه، مظلومانه جان داد.

این عروسک‌ها تکه‌هایی از دلِ سوخته‌اند
یکی از بانوان دوزنده می‌گوید: وقتی موهای عروسک را نصب می‌کنم یاد گیسوانی می‌افتم که با تازیانه گشوده شد وقتی صورتش را نقاشی می‌کنم، بغض گلویم را می‌گیرد. کاش می‌شد برای آن رقیه، عروسک می‌دوختیم اما حالا برای تسلای دل دخترانِ کوچک‌مان، این عروسک‌ها را نذرش می‌کنیم.

و دخترانی که این عروسک‌ها را در بغل می‌گیرند، شاید نمی‌دانند چرا این‌همه اشک در نگاه آن بانویِ دوزنده جمع شده است اما خدا می‌داند که این هدیه‌ها، تنها عروسک نیستند بلکه تکه‌هایی از دلِ سوخته‌اند.

 عروسک‌هایی برای رقیه

یکی از بانوانی که از سال اول راه‌اندازی این کار ارزشمند؛ خالصانه شرکت می‌کند؛ می‌گوید: اولین باری که نشستم پای دوخت این عروسک‌ها، فکر نمی‌کردم بغضم اجازه دهد.
هر بُرشی که می‌زدم، با خودم می‌گفتم: ای کاش کسی آن شب، پتویی، پارچه‌ای حتی تکه‌ای عروسک به دست رقیه داده بود. 
دختر سه‌ساله‌ام کنارم نشسته بود به صورتش نگاه می‌کردم و اشک می‌ریختم برای همان رقیه‌ای که با صورتِ کبود، تنها، پدر را در خواب صدا می‌زد.

یکی از بانوان جوان این جمع می‌گوید: در حال دوختن عروسک‌ها دخترم به من می‌گوید؛ «مامان، برام یک عروسک بدوز.»
گفتم: «برای تو هم می‌دوزم ولی اول باید برای رقیه بدوزم»
چشماش گرد شد. گفت: «مگه رقیه عروسک نداره؟»
و من جز اشک، پاسخی برای سئوال دخترم نداشتم.

 عروسک که آماده می‌شود، دختر بچه‌هایی که در مراسم  شرکت می‌کنند با چشمان معصوم و لباس‌های مشکی، یکی یکی این عروسک‌ها را از ما می‌گیرند.
برخی از آن‌ها عروسک را بغل می‌کنند و می‌گویند: این هدیه رقیه‌ است؟ آن‌جاست که دل آدم آتش می‌گیرد.

هدیه‌ای از دل مادران نیشابوری برای دختران کوچک

حمیده پیرانی، مسئول اجرای این طرح، می‌گوید: چند سالی است که حدود 10 روز پیش از فرا رسیدن روز شهادت حضرت رقیه (س) با همراهی جمعی از خیران و بانوان، پارچه‌هایی تهیه کرده و کار دوخت عروسک‌ها را آغاز می‌کنیم.

وی ادامه می‌دهد: تمام مراحل ساخت این عروسک‌ها، از بُرش پارچه تا پُر کردن بدن عروسک، دوخت لباس و نقاشی چهره آن‌ها با مشارکت مادران و دختران نوجوان نیشابوری انجام می‌شود. این کار نه تنها یک فعالیت فرهنگی یا هنری، بلکه یک نذر عاشقانه و دلی‌ است. هدیه‌ای کوچک اما پرمعنا به یاد حضرت رقیه (س) برای تمام دختران کوچکی که در مراسم عزاداری این بانوی مظلوم شرکت می‌کنند.

پیرانی بیان می‌کند: این عروسک‌ها نماد کودکانه‌ای از اندوه خرابه‌های شام‌اند و در مراسم شهادت حضرت رقیه (س) به دختران اهدا می‌شوند تا روایت مظلومیت آن کودک سه‌ساله در دل نسل امروز زنده بماند و چراغی از محبت، همدلی و ایمان در دل آنان روشن شود.

عروسک‌هایی برای دختران بی‌پناه

آری این عروسک‌ها با نخ و سوزن و اشک دوخته شده‌اند برای دختری که صورتش را با سیلی کبود کردند، دختری سه‌ساله به نام رقیه بنت الحسین (س)
هر تکه پارچه با ذکر «یاحسین» بریده می‌شود
هر کوک با بغض بسته می‌شود
و هر عروسک با امیدی در دل دوخته می‌شود
که شاید این‌بار، این دختران کوچک امروز
رقیه‌ها را بهتر بشناسند و هیچ‌وقت تنها نمانند.

اما امروز این عروسک‌ها فقط برای تسلای دختران مراسم نیست...
این‌ها، پیامی هستند برای همه دختران بی‌پناه این جهان برای دختران غزه که در دنیایی پُر از بی‌رحمی در محاصره گلوله و آوار، نه پدری دارند که برگردد، نه عروسکی، نه سقفی، نه نانی، نه آبی.

بانوان با دوختن این عروسک‌ها، یادشان می‌افتد که امروز نه فقط در ویرانه‌های شام بلکه در کوچه‌پس‌کوچه‌های خون‌آلودِ غزه هم رقیه‌هایی هستند که با صورتی خاکی با مویی پریشان در آغوش مادر جان می‌دهند.
مادر دوزنده‌ای آرام می‌گوید: این عروسک برای رقیه است ولی دلم می‌خواهد که برسد به دخترکی در غزه که امشب، بدون پدر، بدون خانه، روی زمین خوابیده و شاید تنها دارایی‌اش همین عروسکی باشد که از دل محرم آمده است.

 و دختر کوچکی که عروسکش را در بغل گرفته شاید نمی‌داند رقیه چه کشیده؟ شاید هنوز نام غزه را نشنیده اما وقتی می‌شنود که دختری آن‌طرف دنیا عینِ رقیه با صورت زخمی و بی‌پناه، شهید شده شاید همان‌جا دلش بلرزد و برای اولین بار با یک «عروسک»، دنیایی را بفهمد.

 این عروسک‌ها فقط پارچه و نخ نیستند  تکه‌هایی از دل‌اند، نذری برای رقیه و پیامی برای غزه.
تا دنیا بداند؛ دختر سه‌ساله‌ای که از ضَربِ سیلی مُرد هنوز صدایش از خرابه‌های تاریخ با فریاد دختران امروز فلسطین، یکی شده است.     

انتهای خبر/